Joe in Paris: Περπατώντας στους Παριζιάνικους δρόμους

Ο ουρανός μουντός με ηλιαχτίδες να τον διαπερνούν. Ο καιρός περιπατητικός, ψυχρός, όπως ταιριάζει σε μια περιπλάνηση. Η ατμόσφαιρα ξέγνοιαστη, με αέρα και άρωμα...Παρισιού.

Η γλώσσα λεπτή, εύηχη, αρμονική.

Τα δέντρα ψηλά, αγέρωχα, σύμφωνα με τη μουσική και την τέχνη που ξετρυπώνουν από κάθε γωνιά, σε κάθε ματιά, σε κάθε ανάσα.







Τα μέτωπα των κτιρίων ενιαία, αδιαπέραστα, στιβαρά, δηλώνουν τη μελέτη, τον σχεδιασμό, την ιστορία.






Τα αγάλματα πετρωμένα, "αεικίνητα" στο χρόνο και το βλέμμα των περαστικών.
Σαν αυτά τελικά να έχουν δει τα πάντα. Αυτά είναι ακόμα εκεί, ήταν πάντα εκεί.



 

 Ή  ίσως όχι;

Πράσινες στολές, αρματωμένες προσπερνάνε...

Η ζωή προχωράει μπροστά.

Οι ζωγράφοι πιστοί, ο ακροβάτης στο σκοινί, τα έργα τέχνης στις βιτρίνες και τα bistro χρωματιστά, χουχουλιαστά με μυρωδιά από κρουασάν, καφέ και οίνου γαλλικού.

Το ζεστό κρασί του δρόμου κυλάει στον οισοφάγο, η γλυκιά του γεύση χτυπάει τα κύτταρα του εγκεφάλου και δημιουργεί ευεξία, διαχυτικότητα, ζεστασιά. Τη ζεστασιά που χρειάζεσαι για να συνεχίσεις, να πας και στον δίπλα δρόμο, να ανέβεις και τα άλλα σκαλιά και να ξαποστάσεις το βλέμμα σου στην πανοραμική, φωτεινή όψη της πόλης.

Ο Φοιτητής με το ποδήλατο, η ακέφαλη Νίκη, οι γυναίκες από την Ταϊτή, ο σερβιτόρος με τη γαλλική προφορά, το παιδί με το μαλλί της γριάς, η αγάπη που κλειδώθηκε, τα νερά που ρέουν και το όνειρο που περιμένει κάτω από το αινιγματικό χαμόγελο της Μόνα Λίζα και τα φώτα της πιο φωτεινής πόλης του κόσμου.

Και η αψίδα του Θριάμβου περιμένει...



Joe in Paris