Μια παρατημένη πετρόλ τσάντα...
Μια παρατημένη μπλε-τιρκουάζ τσάντα που έκανε το ταξίδι της και κείτεται στην παραλία Εξαρχείων. Πήγε στην άμμο, στο βουνό, στον ήλιο, στο νερό, στο χώμα, στο χιόνι, στο πορτ-μπαγκαζ, στο σαλόνι, στον κήπο, πάντα στο πάτωμα και πάντα ροδαλή...
Είχε κλειδιά, κέρματα, αντιηλιακά και αλοιφές, αμμωνία, γάντια και σκούφο, βιβλία και κοκαλάκια, βραχιολάκια, διαβατήριο ή ταυτότητα ενίοτε, φωτογραφίες, αθλητικά ρούχα ή μαγιό, γυαλιά και καπέλο, νερό και φαγώσιμα, καραμέλες και σοκολατάκια, φύκια και άμμο και πού και πού χαρτομάντηλα ή γραμμένα τηλέφωνα.
Καμιά φορά είχε δίπλα της ή πάνω της, πετσέτες, δεμένα λαστιχάκια ή μαντήλια, παραμάνες, άμμο ή νερό και σίγουρα θα έγραφα πολύ περισσότερα αν γνώριζα καλύτερα τον κάτοχό της.
Αυτή η τσάντα λοιπόν έκανε, όπως φαίνεται από το περιεχόμενο ή την παρουσία της, ταξίδια μακρινά ή κοντινά. Ποτέ όμως δεν ήταν ελεύθερη ή ανεξάρτητη. Το χρώμα της πάντοτε την πρόδιδε. Φαινόταν από μακριά και συνήθως γινόταν προσπάθεια για να είναι εμφανής, πράγμα το οποίο ρούφαγε την ενέργεια του κατόχου της που δεν την έχανε από τα μάτια του. Φίλοι της στενοί, το πορτοφόλι ή το κινητό που άλλοτε έμπαιναν κι άλλοτε έβγαιναν, πάντα με τη θέληση του ιδιοκτήτη της.
Κι αν όμως τώρα την άρπαζαν ξαφνικά, ο κάτοχος θα άλλαζε, το περιεχόμενο της θα διέφερε κι αν δεν κατέληγε σε κάποιο κάδο απορριμμάτων ή στο βυθό της θάλασσας, μπορεί στην αγκαλιά ενός παιδιού...
Τελικά η τσάντα αποχώρησε με τον κάτοχό της... Que sera sera!
Ταξιδιωτική JOE
