Γιάννης Ρίτσος: «Εαρινή Συμφωνία» ένας ύμνος στην Άνοιξη και την αγάπη

Η αγάπη... δυνατή και απέραντη, ο ποιητής που έχει συνδεθεί με την άνοιξη, χάρις στο έργο του «Εαρινή Συμφωνία». Η παραμονή του στο σανατόριο και η επαφή του με την φύση, τον έκανε να εμπνευστεί έναν ύμνο προς την ζωή, την φύση που ξυπνάει και τον ερωτά που έρχεται σαν λυτρωτής όπως τον προέβλεψε και τελικά ήρθε, όπως η άνοιξη που φέρνει την ελπίδα.

Στο σανατόριο της Πάρνηθας νοσηλεύτηκε από τον Οκτώβριο του 1937, ως τον Απρίλιο του 1938. δεν θεραπεύθηκε, αλλά κατά την παραμονή του εκεί έγραψε τρία έργα: «Μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα» (1937), «Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού» (1938, αφιερωμένο στο Βασίλη Ρώτα), «Εαρινή Συμφωνία» (1938).

Απλώνουμε τα χέρια
στον ήλιο
και τραγουδάμε.

Το φως κελαηδάει
στις φλέβες του χόρτου
και της πέτρας.

Οι κραυγές της ζωής
τεντώσαν τόξα δύναμης
τα κλαδιά.

Η φλούδα των δέντρων
χλωρή και στιλπνή
λαμποκοπά

ριγωτό στεφάνι τεντωμένο
σ' άγουρα στήθη χωρικής.

Πώς αγαπούμε
τα ερωτικά κορμιά μας.

Μη μας καλείτε να φύγουμε.
Κλεισμένοι στο κορμί μας
είμαστε παντού.

Κάθε πουλί
που βουτάει στο γαλάζιο
κάθε χορταράκι
που φυτρώνει στην άκρη του δρόμου
μας φέρνει το μήνυμα του Θεού.

Οι άνθρωποι
περνούν πλάι μας
ωραίοι αγαπημένοι
ντυμένοι
τ' όνειρό μας τη νιότη μας
και την αγάπη μας.

Αγαπούμε
τον ουρανό και τη γη
τους ανθρώπους και τα ζώα
τα ερπετά και τα έντομα.

Είμαστε κι εμείς
όλα μαζί
κι ο ουρανός και η γη.

Το κορμί μας περήφανο
απ' της χαράς την ομορφιά.
Το χέρι μας παντοδύναμο
απ' την ορμή της αγάπης.

Μέσα στη φούχτα της αγάπης
χωράει το σύμπαν.

Απόσπασμα από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου, "Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού" σε τοίχο του Σανατόριου της Πάρνηθας

Θ' αφήσω τη λευκή χιονισμένη κορυφή που ζέσταινε

μ' ένα χαμόγελο την απέραντη μόνωσή μου.

Θα τινάξω απ' τους ώμους μου τη χρυσή τέφρα των άστρων 

καθώς τα σπουργίτια τινάζουν το χιόνι απ'΄ τα φτερά τους....

Τις νύχτες αφουγκραζόμουν τους θρόους της σιγής κ' η ανάσα 

του χαμόγελου δε γνώριζε τη μετάνοια...

Δε νιώθεις την ωχρή παρουσία του αιθέρα και του ιωδίου την πληγωμένη κραυγή της παραφροσύνης μια μυρωδιά βροχής που πέφτει σε παγωμένα τζάμια εσπερινά σανατορίων και ψυχιατρείων;

Αγαπούμε τη γη, τους ανθρώπους και τα ζώα

Τα ερπετά, τον ουρανό και τα έντομα Είμαστε, είμαστε κι εμείς όλα μαζί Μαζί κι ο ουρανός και η γη.

Καλοί μου άνθρωποι πως μπορείτε να σκύβετε ακόμη;

Πως μπορείτε να μη χαμογελάτε; Ανοίξτε τα παράθυρα.

Νίβομαι στο φως βγαίνω στον εξώστη γυμνός ν΄ αναπνεύσω βαθιά τον αιώνιο αγέρα με τ΄ αδρά μύρα του νοτισμένου δάσους με την αλμύρα της απέραντης θάλασσας Αστράφτει ο κόσμος ακούραστος. Κοιτάχτε.»

Κάτω από τον ζεστό ήλιο του Μάιου, η φύση μοσχοβολάει από τους άνθους της γης, μέσα στους κατεστραμμένους τοίχους του σανατορίου, οι στίχοι και η ενεργεία της εαρινής συμφωνίας, κάνουν την ατμόσφαιρα γαλήνια και συνάμα μυστηριακή, όμορφες εικόνες και χρώματα, που μας συντροφεύουν καθώς αφήνουμε τις κορυφές και επιστρέφουμε στην πόλη....