Χορεύοντας με τις Νεράιδες... Ξωτικά αερικά και θρύλοι ξεπηδούν απ' τα τραγούδια μας

Κάθε καλοκαίρι τις νυχτερινές ώρες, που όλα ησυχάζουν,το φεγγάρι λαμπυρίζει και η μυρωδιά από τα νυχτολούλουδα γλυκαίνει την όσφρηση, θυμάμαι ιστορίες που λέγαμε παιδιά, καθισμένοι γύρω από την φωτιά...

Γράφει ο Χάρης Ντακ 

Με ένα βλέμμα φόβου, άλλα και ενθουσιασμού στα μάτια, να ακούμε ο ένας τις ιστορίες του άλλου, για μάγισσες, νεράιδες στα δάση και αερικά. Χωρίς να το καταλαβαίνουμε, κάθε φορά μπαίναμε στον κόσμο του φανταστικού και νιώθαμε να είμαστε παρών, στην ιστορία που αφηγούσε ο ομιλητής μας. 

Ένα από τα αγαπημένα μας θέματα, ήταν και οι νεράιδες, ο μύθος τις παρουσιάζει με πολλά πρόσωπα, άλλοτε καλές και γενναιόδωρες και άλλοτε κακίες και εκδικητικές.

Το σίγουρο είναι ότι οι νεράιδες τρελαίνονταν για την μουσική, τους άρεσε πάρα πολύ και δεν έχαναν ευκαιρία να τραγουδούν και να χορεύουν. 

Κάποιες φορές η μουσική γινόταν φονικό όπλο στα χέρια τους, γιατί αν τύχαινε κάποιος να βρεθεί μπροστά τους την ώρα που γλεντούσαν, τα πόδια του άρχιζαν να χορεύουν από μόνα τους και δεν μπορούσε να σταματήσει, μέχρι που πέθαινε από την κούραση.

Άλλοι μύθοι λένε ότι η μουσική των νεράιδων, μαγεύει και στοιχειώνει τις ζωές των ανθρώπων. Αυτή είναι η άσχημη πλευρά τους, η κακιά, γιατί υπάρχει και η άλλη, αυτή που τις θέλει κάθε φορά που κάποιος παίξει καλή μουσική προς τιμήν τους και τις κάνει να διασκεδάσουν και να γοητευτούν, αυτές τον ανταμείβουν, όταν τελειώσει η μουσική, του δείχνουν το μέρος που φυλάνε αμύθητους θησαυρούς.

Οι νεράιδες είναι μικροσκοπικά πλάσματα με ανθρώπινη μορφή και κατέχουν καλά την τέχνη της μαγείας και της γοητείας, για αυτό εξ άλλου ξέρουν και από καλή μουσική, ίσως να είναι σκληρές με τους ανθρώπους τις πιο πολλές φορές.

Ο λόγος είναι ότι απεχθάνονται παρεμβάσεις στην ζωή τους και τιμωρούν όποιον προσπαθήσει να χαλάσει τον κόσμο που έχουν χτίσει μέσα στους αιώνες.

Στην Ελλάδα είναι γνωστές και ως Αγερικά, Ανεμικές, Ξωνέρια, ακόμα και ξωτικά. 

Στα σύγχρονα τραγούδια, πολλοί θα έχετε ακούσει να τραγουδάνε για αυτές γνωστοί μας καλλιτέχνες, όπως οι Χαίνιδες με το «Η Ανεράϊδα»

Μιαν ανεράϊδα αγάπησα μια νύχτα ειστ' όνρό μου

και ξύπνησα και βρέθηκε η κόρη στο πλευρό μου

Είχε δυο χείλια βυσσινιά, μαλλιά σαν το μετάξι

κι επαρακάλουν τ' όνειρο μια ζήση να βαστάξει.

Ο Σωκράτης Μάλαμας, με το «Τα ξωτικά»

Δως μου το φως και ας κάνω πως δεν είδα 

Δως μου νερό να σβήσω τα βαριά

Ότι έχει μείνει μέχρι εδώ από το κερί μου 

είναι τα μάτια σου που καίνε σαν φωτιά.

Αλλά και ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, με το «Νεράιδες»

Τριγύρω μου χορεύουνε ολόλευκες νιφάδες

τον ύπνο μου επισκέπτονται παράξενες κυράδες

Νεράιδες του λευκού χιονιού, παλιές μου αγαπημένες

μα όταν στα μάτια τις κοιτώ φαντάζουν Θεέ μου ξένες.

Επίσης ένα ποίημα για μια νεράιδα, που σκλάβωσε με την ομορφιά της αυτόν που την είδε... Για μιά νεράιδα που έδωσε ελπίδα. 

Για μιά νεράιδα που έδωσε ελπίδα...

μια νεράιδα που λούστηκε σε μαύρο ποταμό για τον φωτίσει...

Στον ποταμό είδα να λούζεται μιαν όμορφη νεράιδα...

Μου πήρε το νού, την σκέψη μου, μου πήρε την καρδιά μου...

Την είδανε κι οι χωρικοί να λούζεται όπως πάντα 

κι ευθύς όλοι μαζώχτηκαν με πέτρες και με ξύλα...

Να την σκοτώσουν ήθελαν του κάμπου οι χωριάτες

που τόλμησε και λούστηκε στο μαύρο ποταμό τους... 

Μέσα στο νού μου είχε μπεί του κάμπου η νεράιδα

τέτοια όμορφη ψυχή ποτέ μου δεν ξανάδα...

Και σαν τους είδε να 'ρχονται, σκοτείνιασε η ψυχή της

την κύκλωσαν... την έριξαν στο χώμα να κυλιέται...

Απο τα χέρια τους την έσωσα πρίν μου την φαρμακώσουν...

Μα πείτε μου τώρα εσείς...

πώς να μήν προστατεύσω την λαμπερή νεράιδα την ποταμολουσμένη;

Σ' άλλο ποτάμι τώρα λούζεται και χαίρεται και πάλι...

...Με την μορφή της τώρα ζώ βαθιά μες την ψυχή μου...

Μαγεμένος ξανά από τις ιστορίες και τους μύθους των αιώνων, σας αφήνω με ένα τραγούδι από τους αγαπημένους μου Active Member το «Λαβωμένο Ξωτικό», που νομίζω περιγράφει όλα αυτά που προανέφερα, μέσα από τις γλυκιές μελωδίες του και τους υπέροχους στοίχους του.

Απολαύστε το στο βίντεο που ακολουθεί.     

Δάκρυα που κυλήσανε για σένα γίνανε τραγούδια 

λόγια που είχα ακούσει θυμωμένα ,ναι τα ακούω και εδώ. 

νύχτες που απ’ τα ξίδια, στήναμε χορό με τα αγγελούδια 

έψαχνα στα σύννεφα τα μάτια σου κάπου να βρω. 

Έπαιρνα από πίσω το αίμα που 'τρέχε απ' τις πληγές σου 

μέσα μου κρατούσα ένα θαμμένο χρόνια μυστικό 

έκλεβα λιγάκι από τις ψεύτικες ρε τις χαρές σου 

σου άπλωνα το χέρι να έρθεις λαβωμένο ξωτικό.