Όταν το μόνο που μένει....

Όταν το μόνο που μένει είναι λίγο ξεθωριασμένο εσύ, κάποιες ηλιοκαμένες μνήμες και η ιδέα ενός ανεκπλήρωτου καλοκαιριού που στάθηκε στο χρόνο ξεκρέμαστο, ασπρόμαυρο.

Τότε οι λέξεις μπαίνουν στη σειρά και σκαρφίζονται πιθανά τέλη.

Παυσίπονα που αποτυγχάνουν ενάντια στην αρρώστια του έρωτα.

Στην ελπίδα που ο ίδιος σκοτώνει και μετά αυτοκτονεί.

Δημιουργούν αυτοσχέδιες σχεδίες που βουλιάζουν και πνίγουν μαζί τους την πιθανότητα μιας κάποιας άλλης αρχής.

Ανέφικτης. Όπως η αλλαγή του εγώ.

Μονάχα η αλλοίωση του επιτυγχάνεται.

Πολλές φορές επιβάλλεται.

Εξαρτάται από τη σχέση του με τους καθρέφτες, τα μάτια των άλλων, τα αγγίγματα, τις πνοές, τις παραλίες....

Όλα τελειώνουν χωρίς το τέλος να ειπωθεί, φροντίζουν για αυτό οι φωτογραφίες...



"Πήραμε το καλοκαίρι από το αυτί και το σύραμε μαζί μας για να το κάνουμε να κρατήσει.

Αλλά δεν αντέξαμε.

Ούτε εμείς, ούτε αυτό.

Και καήκαμε."

            

Δ.Βούλγαρης. Από το βιβλίο "Κονστανς - 71 σημειώσεις, απόπειρες συμφιλίωσης με το χώρο, το χρόνο και σένα που όλο φεύγεις"

Εκδόσεις Απόπειρα