Γάτα: Το μοναδικό ζώο με επτά στρώματα αύρας στον πλανήτη

Η γάτα, ένα μοναδικό ζώο συντροφιάς, αγαπητό σε όλους που βγάζει μια μαγεία σε κάθε της κίνηση και γοητεύει με το μυστήριο που την περιβάλλει.

Η γάτα ως γνωστόν είναι το μοναδικό ζώο που έναντι όλων των άλλων, κατέχει το προνόμιο να έχει στην διάθεση της επτά ζωές και εννιά ψυχές, φυσικά κάτι τέτοιο είναι μια μεταφορική έκφραση που έχει να κάνει για την ελαστικότητα της γάτας, που μπορεί να επιβιώνει ύστερα από πτώσεις, η κακουχίες χάρη στην εξυπνάδα και την πονηριά της.

Στην αρχαιότητα, η γάτα είχε αποτελέσει σημείο αναφοράς και λατρείας ειδικότερα στην Αίγυπτο που λατρευόταν σαν μετενσάρκωση κάποιας θεάς, στην ελληνορωμαϊκή θρησκεία η γάτα αντιπροσώπευε την σεληνιακή Θεά Ντιάνα.

Ανά τον κόσμο έχει αναφερθεί ως πηγή σοφίας και οδηγός των ανθρώπων στη ευημερία και την επιτυχία.

Φυσικά δεν λείπουν και τα αρνητικά συναισθήματα από μερίδα της ανθρωπότητας, που την έχουν συνδέσει με την γρουσουζιά, αυτό ισχύει ως δεισιδαιμονία για τις γλυκύτατες κατά τα αλλά μαύρες γατούλες μας. Στον μεσαίωνα η γάτα είχε συνδεθεί με τις μάγισσες και η εποχή τις ήθελε πίστες βοηθούς του. Οι αρχαίοι Έλληνες την έχουν ονομάσει Γαλή, ενώ η επιστημονική ονομασία της γάτας προέρχεται από το λατινικό catus, που σημαίνει κατοικίδια γάτα.

Η γάτα έχει την μαγική ιδιότητα να εκπέμπει ένα ήχο δόνησης και ένα γουργουρητό, το οποίο κατά κάποιο παράξενο τρόπο μας κάνει να νοιώθουμε όμορφα και να λειτουργεί καταπραϋντικά στην ψυχολογία μας.

Βεβαία η αλήθεια είναι ότι η γάτα δεν το κάνει μόνο όταν είναι χαλαρή και ευχαριστημένη, αλλά και όταν είναι εκνευρισμένη η κάτι την απασχολεί, είναι ένας τρόπος να γιατρεύει τον εαυτό της αλλά και εμάς όσοι είμαστε δίπλα της.

Ο μύθος θέλει την γάτα να συντονίζει το δικό της πεδίο με το δικό μας και να διώχνει την αρνητική ενεργεία.

Πρόσφατη ερευνά έδειξε ότι κάτοχοι γάτας κινδυνεύουν λιγότερο από καρδιακά νοσήματα και αυτό μπορεί εύκολα να κατανοηθεί από οποίον έχει επαφή μαζί της, γιατί σίγουρα γνωρίζει ότι τα αγαπημένα μας κατοικίδια, έχουν την χαλάρωση στο αίμα τους, είναι υπναρούδες, μας κάνουν να γελάμε, μας βοηθούν στην καταπολέμηση της κατάθλιψης και έχουν άριστη επικοινωνία με παιδιά που πάσχουν από αυτισμό.

Οι γάτες δείχνουν μεγάλη στοργή και αγάπη στους ανθρώπους που γνωρίζουν καλά και έχουν μεγαλώσει μαζί τους από μικρές, ένας άλλος τρόπος να δείξουν την αγάπη τους πέρα απ' το γουργουρητό, είναι το να τρίβονται στα ποδιά μας, αυτό πρέπει να θεωρείται από εμάς πολύ τιμητικό γιατί με τον τρόπο αυτό μας αφήνει την μυρωδιά της και προειδοποιεί τα υπόλοιπα ζώα ότι ανήκουμε σε αυτήν.

Αν λοιπόν αισθάνεστε την ανάγκη να σας αγαπήσει κάποιος, πάρτε αγκαλιά μια γάτα και προσπαθήστε να μιμηθείτε την καθημερινή συμπεριφορά της, σίγουρα θα πάτε μπροστά, θα γίνεται καλύτερος άνθρωπος και η ζωή σας θα γίνει ευκολότερη και αρκετά πιο ήρεμη και χαλαρή.

«Oι ναυτικοί στα φορτηγά πάντα μια γάτα τρέφουν,

που τη λατρεύουνε, χωρίς να ξέρουν το γιατί,

κι αυτή, σαν απ’ τη βάρδια τους σχολάνε κουρασμένοι,

περήφανη στα πόδια τους θα τρέξει να τριφτεί.

Tα βράδια, όταν η θάλασσα χτυπάει τις λαμαρίνες,

και πολεμάει με δύναμη να σπάσει τα καρφιά,

μέσα στης πλώρης τη βαριά σιγή, που βασανίζει,

είναι γι’ αυτούς σα μια γλυκιά γυναίκεια συντροφιά.

Eίναι περήφανη κι οκνή, καθώς όλες οι γάτες,

κι είναι τα γκρίζα μάτια της γιομάτα ηλεκτρισμό·

κι όπως χαϊδεύουν απαλά τη ράχη της, νομίζεις

πως αναλύεται σ’ ένα αργό και ηδονικό σπασμό.

Στο ρεμβασμό και στο θυμό με τη γυναίκα μοιάζει

κι οι ναύτες περισσότερο την αγαπούν γι’ αυτό·

κι όταν αργά και ράθυμα στα μάτια τούς κοιτάζει,

θαρρείς έναν παράξενο πως φέρνει πυρετό.

Tης έχουν πάντα στο λαιμό μια μπακιρένια γύρα,

για του σιδέρου την κακήν αρρώστια φυλαχτό,

χωρίς όμως, αλίμονο, ποτέ να κατορθώνουν

να την φυλάξουν απ’ το μαύρο θάνατο μ’ αυτό.

Γιατί είναι τ’ άγρια μάτια της υγρά κι ηλεκτρισμένα

κι έτσι άθελα το σίδερο το μαύρο το τραβά,

κι ουρλιάζοντας τρελαίνεται σ’ ένα σημείο κοιτώντας

φέρνοντας δάκρυα σκοτεινά στους ναύτες και βουβά.

Λίγο πριν απ’ το θάνατον από τους ναύτες ένας,

αυτός οπού ‘δε πράματα στη ζήση του φριχτά

χαϊδεύοντάς την, μια στιγμή στα μάτια την κοιτάζει

κι ύστερα μέσ’ στη θάλασσα την άγρια την πετά.

Kαι τότε οι ναύτες, που πολύ σπάνια λυγά η καρδιά τους,

πάνε στην πλώρη να κρυφτούν με την καρδιά σφιχτή,

γεμάτη μια παράξενη πικρία που όλο δαγκώνει,

σαν όταν χάνουμε θερμή γυναίκα αγαπητή.»

Νίκος Καββαδίας, «Oι Γάτες των Φορτηγών»

(από το Μαραμπού, Άγρα 1990)