«Το πάρκο των ψυχών» Ενα απόκοσμο πάρκο με συμβολική σημασία
Ενα υπαίθριο πάρκο με συμβολική σημασία βρίσκεται στην Πάρνηθα, απέναντι από το άλλοτε σανατόριο φυματικών, σμιλεμένο με αγάπη από τον κύριο Σπύρο Ντασιώτη, έναν πολύ ταλαντούχο γλύπτη και έναν πραγματικά καλό άνθρωπο.
«Το πάρκο των ψυχών» όπως το ονόμασε, γιατί οι ψυχές που έχουν «φύγει» συναντούν τις ψυχές που βρίσκονται ακόμα εδώ, σε έναν ενεργειακά φορτισμένο τόπο.
Ο σταυρός του μαρτυρίου»
Το πάρκο αποτελείται από γλυπτά σμιλεμένα απ' το καμένους κορμούς των δέντρων που βρέθηκαν στο διάβα της καταστροφικής πυρκαγιάς του 2007.
Εκεί θα συναντήσει κανείς πολλά. Περίεργους ήχους, δονήσεις, περίεργες εικόνες μα πάνω από όλα περίεργα συναισθήματα.
Η νοσταλγία της μάνας για το παιδί που άφησε πίσω»
Εκεί το σήμερα συναντά το χθες. Το χθες του πόνου, της οδύνης και της θλίψης, από τα χρόνια που πέρασαν σε ένα μέρος ταυτισμένο με αυτά.
Η δημιουργία του Σανατορίου έγινε τον Μάιο του 1912 από την διοίκηση του νοσοκομείου Ευαγγελισμός που αποφασίζει τότε την ίδρυση του και τη λειτουργία του ως ορεινό αντιφυματικό περίπτερο-θεραπευτήριο. (Είναι γνωστό ότι το κλίμα της Πάρνηθας ήταν πολύ καλό για τους φυματικούς λόγω του καθαρού αέρα ).
Στο σανατόριο θα καταλήξουν πολλοί Αθηναίοι φυματικοί καθώς και δεκάδες άνθρωποι από άλλες πόλεις της Ελλάδας που κατέφθαναν και κατασκήνωναν έξω από τις εγκαταστάσεις του μην μπορώντας να πληρώσουν τα νοσήλια που ήταν από 300 έως 480 δραχμές μηνιαίως. Από το 1929 έως το 1938, υπολογίζεται πως στην Ελλάδα πέθαναν σχεδόν 100.000 άνθρωποι από φυματίωση.
«Ο συλλογισμός»
Η πείνα και οι κακουχίες που ήρθαν με τον πόλεμο προκάλεσαν έξαρση της ασθένειας. Αν και οι πληροφορίες για τα ιατρικά στατιστικά της εποχής είναι ελάχιστες υπάρχουν αναφορές πως μεταξύ του 1941 και 1943, 18.000 φυματικοί χάνουν τη μάχη με τη νόσο, μόνο στην Αθήνα και τον Πειραιά.
Στο Σανατόριο θα νοσηλευτεί και ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος από τον Οκτώβριο του 1937 ως τον Απρίλιο του 1938. Παρά τη νοσηλεία του, δεν θεραπεύθηκε, αλλά κατά την παραμονή του εκεί έγραψε τρία έργα:
Εκεί θα συναντήσει κανείς πολλά. Περίεργους ήχους, δονήσεις, περίεργες εικόνες μα πάνω από όλα περίεργα συναισθήματα.
Η νοσταλγία της μάνας για το παιδί που άφησε πίσω»
Εκεί το σήμερα συναντά το χθες. Το χθες του πόνου, της οδύνης και της θλίψης, από τα χρόνια που πέρασαν σε ένα μέρος ταυτισμένο με αυτά.
Η δημιουργία του Σανατορίου έγινε τον Μάιο του 1912 από την διοίκηση του νοσοκομείου Ευαγγελισμός που αποφασίζει τότε την ίδρυση του και τη λειτουργία του ως ορεινό αντιφυματικό περίπτερο-θεραπευτήριο. (Είναι γνωστό ότι το κλίμα της Πάρνηθας ήταν πολύ καλό για τους φυματικούς λόγω του καθαρού αέρα ).
Στο σανατόριο θα καταλήξουν πολλοί Αθηναίοι φυματικοί καθώς και δεκάδες άνθρωποι από άλλες πόλεις της Ελλάδας που κατέφθαναν και κατασκήνωναν έξω από τις εγκαταστάσεις του μην μπορώντας να πληρώσουν τα νοσήλια που ήταν από 300 έως 480 δραχμές μηνιαίως. Από το 1929 έως το 1938, υπολογίζεται πως στην Ελλάδα πέθαναν σχεδόν 100.000 άνθρωποι από φυματίωση.
«Ο συλλογισμός»
Η πείνα και οι κακουχίες που ήρθαν με τον πόλεμο προκάλεσαν έξαρση της ασθένειας. Αν και οι πληροφορίες για τα ιατρικά στατιστικά της εποχής είναι ελάχιστες υπάρχουν αναφορές πως μεταξύ του 1941 και 1943, 18.000 φυματικοί χάνουν τη μάχη με τη νόσο, μόνο στην Αθήνα και τον Πειραιά.
Στο Σανατόριο θα νοσηλευτεί και ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος από τον Οκτώβριο του 1937 ως τον Απρίλιο του 1938. Παρά τη νοσηλεία του, δεν θεραπεύθηκε, αλλά κατά την παραμονή του εκεί έγραψε τρία έργα:
«Μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα» (1937),
«Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού» (1938, αφιερωμένο στο Βασίλη Ρώτα),
«Εαρινή Συμφωνία» (1938).
Η παράκληση
Απόσπασμα από την Εαρινή Συμφωνία
Θ’ ΑΦΗΣΩ ΤΗ ΛΕΥΚΗ ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΗ ΚΟΡΥΦΗ ΠΟΥ ΖΕΣΤΑΙΝΕ Μ’ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΝ ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΜΟΝΩΣΗ ΜΟΥ. ΘΑ ΤΙΝΑΞΩ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΜΟΥ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΤΕΦΡΑ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ ΚΑΘΩΣ ΤΑ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙΑ ΤΙΝΑΖΟΥΝ ΤΟ ΧΙΟΝΙ ΑΠ΄ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥΣ.»
Η παράκληση
Απόσπασμα από την Εαρινή Συμφωνία
Θ’ ΑΦΗΣΩ ΤΗ ΛΕΥΚΗ ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΗ ΚΟΡΥΦΗ ΠΟΥ ΖΕΣΤΑΙΝΕ Μ’ ΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΝ ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΜΟΝΩΣΗ ΜΟΥ. ΘΑ ΤΙΝΑΞΩ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΜΟΥ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΤΕΦΡΑ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ ΚΑΘΩΣ ΤΑ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙΑ ΤΙΝΑΖΟΥΝ ΤΟ ΧΙΟΝΙ ΑΠ΄ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥΣ.»
«…ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΑΦΟΥΓΚΡΑΖΟΜΟΥΝ ΤΟΥΣ ΘΡΟΟΥΣ ΤΗΣ ΣΙΓΗΣ Κ’ Η ΑΝΑΣΑ ΤΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΟΥ ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΕ ΤΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ»
«… ΔΕ ΝΙΩΘΕΙΣ ΤΗΝ ΩΧΡΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΑΙΘΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΩΔΙΟΥ ΤΗΝ ΠΛΗΓΩΜΕΝΗ ΚΡΑΥΓΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗΣ ΜΙΑ ΜΥΡΩΔΙΑ ΒΡΟΧΗΣ ΠΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΣΕ ΠΑΓΩΜΕΝΑ ΤΖΑΜΙΑ ΕΣΠΕΡΙΝΑ ΣΑΝΑΤΟΡΙΩΝ ΚΑΙ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΩΝ»
«…ΑΓΑΠΟΥΜΕ ΤΗ ΓΗ, ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΖΩΑ ΤΑ ΕΡΠΕΤΑ, ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΙ ΤΑ ΕΝΤΟΜΑ ΕΙΜΑΣΤΕ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΟΛΑ ΜΑΖΙ ΜΑΖΙ ΚΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΚΑΙ Η ΓΗ»
«… ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΣΚΥΒΕΤΕ ΑΚΟΜΗ; ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΜΗ ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ; ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ. ΝΙΒΟΜΑΙ ΣΤΟ ΦΩΣ ΒΓΑΙΝΩ ΣΤΟΝ ΕΞΩΣΤΗ ΓΥΜΝΟΣ Ν΄ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ ΒΑΘΙΑ ΤΟΝ ΑΙΩΝΙΟ ΑΓΕΡΑ ΜΕ Τ΄ ΑΔΡΑ ΜΥΡΑ ΤΟΥ ΝΟΤΙΣΜΕΝΟΥ ΔΑΣΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΜΥΡΑ ΤΗΣ ΑΠΕΡΑΝΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΑΣΤΡΑΦΤΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΚΟΥΡΑΣΤΟΣ. ΚΟΙΤΑΧΤΕ.
Το παράθυρο της ελπίδας
Το αυτί που περιμένει να ακούσει τα καλά νέα
Η λύτρωση
Η έγκυος
Το φτερό (σύμβολο της ελευθερίας της ψυχής)
Ο αυτοδίδακτος γλύπτης δεν σμίλεψε απλά κορμούς, έδωσε ζωή σε νεκρούς κορμούς δέντρων, εκφράζοντας τα συναισθήματα που κατείχαν τους ασθενείς του σανατόριου.
Η εξαιρετική αυτή έκθεση αποτελείται από γλυπτά ύψους 2,5μ. μέχρι 4,5μ. ενώ ο Σπυρίδων Ντασιώτης δούλεψε αφιλοκερδώς, καθημερινά για αρκετούς μήνες, κάτω από αντίξοες συνθήκες, προκειμένου να ολοκληρώσει το θαυμάσιο αυτό έργο του.
Αποστολή - Φωτογραφίες: Χάρης Ντακ
Πληροφορίες flabouri.gr
Το παράθυρο της ελπίδας
Το αυτί που περιμένει να ακούσει τα καλά νέα
Η λύτρωση
Η έγκυος
Το φτερό (σύμβολο της ελευθερίας της ψυχής)
Ο αυτοδίδακτος γλύπτης δεν σμίλεψε απλά κορμούς, έδωσε ζωή σε νεκρούς κορμούς δέντρων, εκφράζοντας τα συναισθήματα που κατείχαν τους ασθενείς του σανατόριου.
Η εξαιρετική αυτή έκθεση αποτελείται από γλυπτά ύψους 2,5μ. μέχρι 4,5μ. ενώ ο Σπυρίδων Ντασιώτης δούλεψε αφιλοκερδώς, καθημερινά για αρκετούς μήνες, κάτω από αντίξοες συνθήκες, προκειμένου να ολοκληρώσει το θαυμάσιο αυτό έργο του.
Αποστολή - Φωτογραφίες: Χάρης Ντακ
Πληροφορίες flabouri.gr
